Οι γνήσιοι κούροι

Οι γνήσιοι κούροι έχουν κώμη με 7 βοστρύχους πλεξούδες. Ορά ε.α.μ. Με τις δύο ακριανές πλεξούδες έδεναν πίσω τα μαλλιά τους τις άλλες 5 δηλαδή. Πίσω στο κεφάλι σχηματιζόταν το γράμμα κ στο σημείο του δεσίματος. Η Πολυγιαννακη Έφη αρχαιολόγος με σχετικό της βιβλίο υποστηρίζει ότι από εκεί προήλθε το γράμμα κ η λέξη κόβω, κούρα, κόμη, κομμωτήριο, κουρος, κουρείο κλπ. Η τέχνη του αγάλματος των κουρων προήλθε από την Αίγυπτο, όπου όμως δεν εξελίχθηκε. Στο λεξικό της ελληνικής και ρωμαϊκής αρχαιολογίας αναφέρεται ότι στην Αίγυπτο τους κούρος τους δημιουργούσα ως παζλ 10 ρως 25 τμημάτων και κάθε τεχνίτης έκανα κι ένα κομμάτι του παζλ δουλικά το ίδιο. Στην αρχαία Ελλάδα τα αγάλματα είτε μαρμάρινα, είτε μπρούτζινο, είτε Χρύσα τα έκαναν ως παζλ, με περισσή τέχνη και δοκιμάζοντας διαφορά σχήματα και συνεχώς εξελισσόμενη τέχνη. Όταν κατηγορήθηκε ο Φειδία και παραπέμφθηκε σε δική επί τον λόγον ότι έκλεψε μέρος του χρυσού των 1000 κιλών που του ανέθεσε η πολιτεία για την εκτέλεση του χρυσελεφάντινου αγάλματος του Δία, μπροστά στο δικαστήριο μετέφερε το άγαλμα, το ξεκούμπωσε_αποσυναρμολόγησε το ζύγισε ήταν 1000 κιλά απαλλάχθηκε των κατηγοριών του και καταδικάστηκαν οι κατήγοροι του.

.................................

Αρχαϊκός Κούρος - Αρχαιολογικό μουσείο Φλωρεντίας

οι Ελληνες πήραν τον τύπο του Κούρου (κώρος: παιδί, ανδρόπαις, αρχαϊκός Απόλλων, νέος έφηβος, παλικάρι, στην Ιωνική διάλεκτο, Κούρος) από τα ανάλογα πρωτόγονα, τυποποιημένα αγάλματα των Αιγυπτίων και τον εξέλιξαν σε μια μορφή υψηλής τέχνης. Οι Κούροι είναι πάντα γυμνοί, οι Κόρες ντυμένες κι αυτό δείχνει την ανισότητα των δύο φύλλων και το θαυμασμό των Ελλήνων για το αντρικό νεανικό σώμα ανάμεσα στην εφηβεία και την ωριμότητα. Ήταν αναθηματικά αγάλματα, τα συναντάμε σε ναούς και σε νεκροταφεία. Προσφέρονταν στους Θεούς για να χαρούν -εξ ου και το αγάλλομαι, άγαλμα- αλλά και για να πουλήσουν μούρη :) οι πλούσιοι χορηγοί τους. Στα νεκροταφεία πήραν τη θέση των Επιτύμβιων Στήλων και προσπαθούσαν να μη μοιάζουν στους νεκρούς λόγω της θεϊκής καταγωγής τους. Οι πρώτοι Κούροι μοιάζουν πολύ στ΄ αδέρφια τους (οι ελλ. γλύπτες ακολουθούν κατά προσέγγιση το σαϊτικό κανόνα των Αιγυπτίων) αλλά όσο περνάει ο καιρός βελτιώνονται κι αυτό οφείλεται στη φαντασία των δημιουργών αλλά και στην πλαστικότητα των μαλακών ελληνικών μαρμάρων. Στην αρχή έβγαλαν το ένα πόδι μπροστά, στη συνέχεια πρόσθεσαν το μειδίαμα και την περίτεχνη κώμη ώσπου στην Ώριμη περίοδο της Αρχαϊκής Τέχνης φτάνουμε σ έναν εκλεπτυσμένο τύπο αγάλματος που οδηγεί στα αριστουργήματα της Κλασικής Γλυπτικής. Το μειδίαμα είναι διακριτικό και η στάση του σώματος χαλαρώνει. Σ αυτό το τσακ ανάμεσα στην Αρχαϊκή και την Κλασική τέχνη, λίγο πριν τα αγάλματα γίνουν ρεαλιστικά έχουμε τα ωραιότερα έργα της αρχ. ελλ. γλυπτικής, καλύτερα κατά τη γνώμη μου κι από τα κλασικά. Αν παρακολουθήσουμε την πορεία από τον πρώτο Κούρο που χει βρεθεί μέχρι τον τελευταίο, χρονικά, η εξέλιξη είναι θεαματική! (Η έκφραση "γνήσιοι κούροι" είναι λάθος, όλοι γνήσιοι είναι, και ο αριθμός των βοστρύχων είναι λάθος γενίκευση ούτε τους κατασκεύαζαν σε κομμάτια... ίσως αυτό συνέβαινε στους γιγάντιους κούρους όπως της Νάξου άλλα αυτό δεν το γνωρίζω.) Αυτός πρέπει να είναι ο Κούρος της ανάρτησης αλλά από μπροστά:

...........................................
Οικία Κλεοπάτρας και Διοσκουρίδη (2αι. π.Χ.). Βρίσκεται στην συνοικία του Θεάτρου και πήρε το όνομά της από τους ιδιοκτήτες, οι οποίοι έφτιαξαν τα αγάλματά τους απέναντι από την κύρια είσοδο του σπιτιού έτσι ώστε να εντυπωσιάζουν τους επισκέπτες.

Δήλος