Αγνή Παρθένε! ... από Ινδούς του Μπαχρέϊν
τι να πεις!
Δέος!
Lamprini T.
Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2022
Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2022
Δόρα Στράτου, μορφή του Ελληνικού Πολιτισμού!
Δόρα Στράτου (Συνέντευξη)
μορφή του Ελληνικού Πολιτισμού!
Τα ρέστα μου!
Lamprini T.
Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2022
F. G. LORCA, ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ,θέατρο,Ελένη Χατζηαργύρη, Κατίνα Παξινού
Κατίνα Παξινού
https://www.youtube.com/watch?v=G6fX8apwmLI
Ζωντανή ηχογράφηση παράστασης του Εθνικού Θεάτρου, το 1962.Η Κατίνα Παξινού σε μια από τις πολλές ενσαρκώσεις του ρόλου της Μπερνάρντα Άλμπα.
στους άλλους ρόλους:
Πόνθια: Ελένη Ζαφειρίου
Μαρία Χοσέφα: Χριστίνα Καλογερίκου
Δούλα: Όλγα Τουρνάκη
Ανγκούστιας: Ρίτα Μυράτ
Μαρτίριο: Ελένη Χατζηαργύρη
Αντέλα: Αντιγόνη Βαλάκου
Μαγκνταλένα: Πίτσα Καπιτσινέα
Αμέλια: Πόπη Παπαδάκη
Προυντένθια: Μυρσίνη Σαντοριναίου
Μετάφραση: Νίκου Γκάτσου
Σκηνοθεσία: Αλέξη ΜΙνωτή
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Σκηνικά: Γιάννης Τσαρούχης
Η ηχογραφημένη παράσταση κυκλοφόρησε σε LP to 1988 από τη δισκογραφική εταιρεία Σείριος
Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2022
αυτό το γλυκό βίντεο, με την γιαγιά του Πάνου από την Ρουμανία
https://www.youtube.com/watch?v=X9G9FvqhdVg
Ρουμανία
αυτό το γλυκό βίντεο, με την γιαγιά του Πάνου από την Ρουμανία, είναι όλο γλύκα...
ευχαριστώ Πάνο
Lamprini T.
Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2022
Γκίκας Μπινιάρης - η δυναστεία των νάνων (ραδιοφωνικό θέατρο)
Γκίκας Μπινιάρης, Κυβέλη στην ΑΓΝΩΣΤΟ
Τον Γκίκα Μπινιάρη τον γνώρισα σαν φωτογραφία στον τοίχο, στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Η Πίτσα Καπιτσινέα, σύζυγός του,
Πίτσα Καπιτσινέα
ήτανε καθηγήτρια στην Σχολή Υποκριτικής. Την έβλεπα πολλές φορές στους διαδρόμους του Ωδείου.
Τον Γκίκα Μπινιάρη, ως ηθοποιό τον είδα μετά στην ΑΓΝΩΣΤΟ. Και ήταν τόσο οικείος πια... για μένα...
Τώρα, με αυτό το Θεατρικό, που μοιάζει πολύ, με πολύ καλές Ελληνικές ταινίες, χάρηκα για άλλη μια φορά, για τα ταλέντα μας...
Τον Ηθοποιό Γκίκα Μπινιάρη και τον συγγραφέα στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Lamprini T.
Y.Γ. Επειδή μού άρεσε ο ρόλλος της Μαρίνας... εδώ τα λόγια της... με την Κάρμεν Ρουγγέρη στο έργο...
17:50
ΜΠΑΙΝΕΙ, Η ΜΑΡΙΝΑ
Ω. Με συγχωρείτε πολύ, άργησα λίγο.
E… το λεωφορείο ίσως, δεσποινίς Μαρίνα.
Νομίζω,
πώς έχουμε τακτική συγκοινωνία: Ν…, όχι, κάτι εντελώς
προσωπικό.
Δεν
δικαιολογούμαι, Δεσποινίς Άννα.
Και
άλλωστε, γιατί να δικαιολογηθείτε;
Και τα
απρόβλεπτα, μέσα στο ρουν της ζωής είναι.
Θα
διαπρέπατε σαν δικηγόρος, κύριε Φιλήμων.
Το έχω
ξανακούσει αυτό από σένα και πάλι: Μού επιτρέπετε, κύριε Θάνο;
Παρακαλώ.
Παραγνωριστήκαμε.
Πολύ σύντομα, θα μάς διατάζουν οι υπάλληλοί μας.
Ας πάω να συνεχίσω το παιγνίδι μας:
ΦΕΥΓΕΙ, Ο
ΦΙΛΗΜΩΝ
Με συγχωρείτε κύριε
Θάνο, και πάλι, κυρίως, για ότι ακολούθησε.
ΘΑΝΟΣ,
ΜΑΡΙΝΑ
Ε, ε,
δεν σημαίνει… Συνηθισμένος ρυθμός ζωής: Ήθελα να σάς ρωτήσω, αν με χρειάζεστε τίποτα,
γιατί... α... γιατί νοιώθω πολύ κουρασμένη.
Θα ήθελα να πλαγιάσω.
Από
τώρα;: Nαι, αν δεν σάς πειράζει;
Όπως
θέλετε. Μόνο… μόνο που για λίγο, για
ελάχιστα λεπτά, θα ήθελα να σάς απασχολήσω:
Τότε, να μείνω.
Δεν
κάθεστε: Ευχαριστώ.
Συγγνώμη
για την συμπεριφορά μου. Φέρθηκα, πάλι,
σαν κτήνος στην Μάρθα. Νευριάζω με το
παραμικρό. Στιγμές… που ντρέπομαι για
τον εαυτό μου: Είναι οι μέρες,
που περνούμε, δύσκολες, και…
Ναι…
δεν βαριέστε. Δικαιολογίες.
Είναι
καιρός, που θέλω να σάς μιλήσω.
Δίσταζα. Δεν ήξερα, όχι αν θα με
καταλαβαίνατε, αλλά… αλλά, αν, αν εγώ θα μπορούσα…
Νοιώθω
τόσο κουρασμένος! Τρία χρόνια στον βούρκο είναι πολλά. Αργόσβησε στην ψυχή μου κάθε αίσθημα. Κι
είναι φυσικό. Δεν μπορείτε να νοιώσετε, τι φρίκη να σε τυλίγει, αργά, μα
σίγουρα, η αποκτήνωση: Θέλω να μπορέσω
να σάς καταλάβω.
Το
ξέρω. Γι’ αυτό και σάς ανοίγω την καρδιά
μου. Δεν σκοπεύω να υποκριθώ τον μάρτυρα,
για να σάς συγκινήσω… όμως… όμως, είναι βέβαιο, πως η παρουσία σας με
γαληνεύει: Η παρουσία μου σάς γαληνεύει;
Όχι,
όχι, δεν υπερβάλλω καθόλου. Κι είμαι
πολύ μεγάλος, πια, για να πιστεύω σε ακριβά αισθήματα. Αλλά, σάς έχω ανάγκη. Αποζητώ τα νειάτα σας, την ήρεμη παρουσία
σας, την ειλικρίνειά σας.
Θέλω
να σάς ζητήσω να μην θελήσετε, να μάς φύγετε ποτέ. Και κάτι άλλο. Μείνετε, πάντα, η ίδια: Σάς παρακαλώ.
Ο
μόνος έντιμος άνθρωπος, που απόμεινε σε αυτόν τον αξιοθρήνητο κόσμο. Θέλω να σάς πω, ένα βαθύ ευχαριστώ. Το ευχαριστώ ενός ανθρώπου, που χάρις σε σάς,
ξαναβρίσκει ενδιαφέροντα. Το πιο ασήμαντο, που θα μπορούσα να κάνω για σάς,
είναι… είναι να σάς δώσω το όνομά μου.
ΚΛΑΙΕΙ, Η ΜΑΡΙΝΑ
Όμως,
αν το θέλετε. Όχι, όχι, σας
παρακαλώ. Μην κλαίτε! Μην κλαίτε! Τα δάκρυα των ανθρώπων, δεν τα πιστεύω, πια. Βοηθήστε
με, μόνον: Ακούστε με.
Όχι. Όχι,
σήμερα: Πρέπει να με ακούσετε, τώρα. Είναι απόλυτη
ανάγκη.
Ησυχάστε,
πρώτα, ησυχάστε. Κι όσα μιλήσαμε,
σκεφθείτε τα. Θα τα ξαναπούμε αύριο…
μεθαύριο.
ΦΕΥΓΕΙ, Ο
ΘΑΝΟΣ
ΑΝΝΑ, ΜΑΡΙΝΑ
Συγχαρητήρια,
δεσποινίς Μαρίνα: Ορίστε;
Δεν σάς
ταιριάζει η αφέλεια: Τι θέλετε να
πείτε;
Καθήστε.
ΚΑΘΕΤΑΙ, Η
ΜΑΡΙΝΑ
Δεν
πρόκειται να σχολιάσω την συμπεριφορά του αδελφού μου, είναι ανάξια λόγου. Μίαν ερώτηση, μονάχα, θα σάς κάνω. Η αργοπορία σας, απόψε, ήταν τυχαία: Δεν καταλαβαίνω.
Θέλω
να πω πως… καθώς μπήκατε στο σπίτι, δημιουργήσατε την εντύπωση ανθρώπου, που τον
κυνηγούσανε: Εμένα;
Ποιαν; Ή ποιον θέλατε να αποφύγετε; Ίσως, κανένα φάντασμα από το παρελθόν;:
ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ, Η ΜΑΡΙΝΑ: Δεν
αξίζω τις φθηνές σας υποψίες.
Άκουσε
κοπέλλα μου. Είμαι πολύ μεγάλη πια, για
να με ξεγελάσει το αθώο ύφος σου. Σού
είπα να καθήσεις! Αν οι άλλοι σού
λασκάραν τα γκέμια, θα στα μαζέψω εγώ! Εγώ
δεν είμαι Θάνος, κάθησε!
ΚΑΘΕΤΑΙ, Η ΜΑΡΙΝΑ
Λαμπρό…
το σχέδιό σου. Λαμπρό και έξυπνο. Γι’ αυτό σε συγχαίρω. Να παίξουμε για λίγο καιρό, τον ρόλλο του μεγάλου
θύματος της ζωής: Ξέρετε, πώς λέγεται, αυτό
που κάνετε.
Στοιχειώδης
άμυνα, δεσποινίς Μαρίνα. Σού κακοφαίνεται, που σε ξεσκεπάζω, έ; Απάτη σε βάρος του αδελφού μου. Σπουδαίο κατόρθωμα να ξεγελάσεις έναν
άρρωστο.
Από
κάποια παγωμένη ερημιά, βρέθηκες σε ένα τζάκι.
Σ’ αγκάλιασαν, σ’ αγάπησαν, γιατί να μην καλλιεργήσεις το έδαφος; Να μην γίνεις… του σπιτιού;: Μα... σοβαρά, πιστεύετε…
Γιατί
όχι; Μήπως έχεις την απαίτηση να
πιστέψω, πως σε καιρούς που καταστράφηκαν φαμίλιες, κράτη, λαοί, η δεσποινίς
Μαρίνα πέρασε αυτήν την θύελλα άθικτη, άμεμπτη… τίμια!: Σταματήστε! Για τόνομα του Θεού, αφήστε με!
Αφήστε με;:
Αφήστε με!
Να σε
αφήσω πού, Μαρίνα! Να αλωνίζεις στο
σπίτι μου;: Έχετε, όποια
γνώμη θέλετε, για μένα, όμως, ορκίζομαι στόνομα του Θεού, πως
σεβάστηκα τον αδελφό σας, το σπίτι και όλους σας. Πέστε μου, τι πρέπει να
κάνω. Αν πρέπει να φύγω... θα φύγω.
Τι λες
εκεί! Αυτή βλέπεις, εσύ, σαν καλλίτερη
λύση; Για νάχω να γιατρεύω ένα τραύμα,
ακόμα; Όχι. Άλλο θα γίνει. Θα ζητήσεις βοήθεια από τα φαντάσματα του
παρελθόντος σου: Τι;
Ναι. Κάποια ιστορία θα είχες, μικρή ή μεγάλη, δεν
έχει σημασία. Θα την απλώσεις. Γυναίκες είμαστε, ξέρουμε από αυτά. Θα γκρεμίσεις μόνη, λίγο – λίγο, την καλή
εντύπωση που δημιούργησες. Αν θέλεις να
μείνεις σπίτι μου, ακόμα.: Μα είναι φοβερό, αυτό που μού ζητάτε. Για κείνον πρώτα - πρώτα,
απάνθρωπο.
Απάνθρωπο! Πάει πολύς καιρός, κοπέλλα μου, που η καρδιά
μου είναι νεκρή.: Τώρα, μιλάτε
με ειλικρίνεια. Σεις! Μονάχα ο εαυτός μας.
Λοιπόν.: Γιατί να απαιτήσω την συμπόνια
σας;
Αφήστε με, τώρα,
να φύγω. Είμαι πολύ, πολύ κουρασμένη... και βοηθήστε με να κάνω το
κέφι σας.
Το
καθήκον σας, Μαρίνα, όχι το κέφι μου: Καλωσύνη σας. Μπορώ, και ‘γώ να σάς
ρωτήσω, αυτό, μονάχα;
Ορίστε: Είστε σίγουρη, πώς ενεργήσατε
σωστά; Και αν τα φαινόμενα σάς απατούν! Αν αρνιόσαστε την σωτηρία
σε έναν άνθρωπο, ακριβώς την ώρα, που την ικετεύει!
Σε
παρακαλώ.
ΜΠΑΙΝΕΙ, Ο ΚΟΣ ΦΙΛΗΜΩΝ ΜΕΣΑ
Καληνύχτα,
δεσποινίς Μαρίνα. Με συγχωρείτε, δεν σάς
είδα: Καληνύχτα σας.
ΦΕΥΓΕΙ, Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΑΝΝΑ, ΜΑΡΙΝΑ
Τι θες
εσύ εδώ!: Ο αδελφός σας,
σάς ζητάει.
Άκουσες!: Χωρίς να θέλω.
Με ειρωνεύεσαι κιόλα. Φίδι:
ΤΗΝ ΧΤΥΠΑΕΙ
Γιατί με χτυπάτε;
Φοβάστε, πώς θα ανταποδώσω τα ίσα;
Αχά! Είσαι και γενναιόδωρη. Και τόσο σίγουρη, για ό,τι είδες, και άκουσες
ε;: Σεις, μόνον
υποψίες έχετε για μένα, κι όμως είστε πολύ πιο σίγουρη, για το φοβερό μου
παρελθόν.
Φύγε! Και βάλτο καλά στο μυαλουδάκι σου. Παιγνίδι
παίζω και ‘γώ σαν κι εσένα. Με υπολογισμό, σαν κι εσένα! Οι αφορμές, μόνον, διαφέρουν: Στιγμές, μού θυμίζουν οι τρόποι σας, αποτυχημένου Στρατάρχη.
Θα αναφέρετε, και
στους άλλους, την συνομιλία σας με τον κύριο Δημήτρη, με κάθε λεπτομέρεια;
Είσαι πρ… Τόσο πρ… ! Φύγε, σού είπα: Με συγχωρείτε.
ΦΕΥΓΕΙ, Η
ΜΑΡΙΝΑ
Ο κύριος είναι, Μαίρη;
Μάλιστα, δεσποινίς Μαρίνα: Μαίρη μου, σε
παρακαλώ, όπως μπορείς, κράτησε τα αδέλφια σου μακρυά. Αν η Άννα ζητήσει
να έλθει, και δεν μπορέσεις, πες της πως είναι...
Πως είναι… ξάδελφός σας: Ναι. Ναι.
Ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ. Θα σού μιλήσω, αν φανεί ο κύριος Δημήτρης,
ε;
Θα τον
περιμένω στο μπαλκόνι. Και… θα προσέχω.
ΦΕΥΓΕΙ, Η ΜΑΙΡΗ
ΜΑΡΙΝΑ, ΧΑΜΑΝΤΑΣ
Είχες το θράσος, όχι
μόνον να με ακολουθήσεις, αλλά, να μπεις μέσα στο σπίτι;
τελειώσαμε: Δεν είναι εύκολο να σού εξηγήσω,
Αργύρη.
Είσαι
γυναίκα μου: Γυναίκα
σου! Αλλοίμονο! Πόσες φορές δεν σε ικέτεψα, και περιγέλασες
την λαχτάρα μου.
Τώρα, ξώφλησες; Δεν περνάει, πια, σε καμμιά η γοητεία
σου; Κι έρχεσαι ναυάγιο, να ζητιανέψεις
την σωτηρία, από ένα ερείπιο που αγωνίζεται, ό,τι μπορεί να περισώσει;
Βέβαια. Δεν
έπαψα, ποτέ, να σαγαπώ, μα… αν υπάρχει μια στάλα ανθρωπιάς μέσα σου, σε ικετεύω,
ΦΥΓΕ!
ΓΟΝΑΤΙΖΕΙ, Η ΜΑΡΙΝΑ Δες με,
γονατιστή, σε παρακαλώ! Στα χέρια σου,
είναι, να με γλυτώσεις!
ΜΠΑΙΝΕΙ, Η
ΑΝΝΑ
Θα λάβετε μέρος σε φιλανθρωπική παράσταση,
δεσποινίς Μαρίνα;: Όχι, θα…
Σάς τρόμαξα…: Ο κύριος Χαμαντάς, η δεσποινίς
Στεφάνου.
Χαίρω
πολύ. Είναι ο πρωταγωνιστής. Ωραία
εμφάνιση! Είμαι σίγουρη πως θα πετύχετε,
κύριε.
Μαρίνα,
έχετε λαμπρά προσόντα. Προπάντων
χαριτωμένη κίνηση.
Τι
ενδιαφέρον! Και τι περίεργο. Η Μαρίνα δεν μάς ανέφερε ποτέ, τίποτα, για
γάμο της. Δεν είναι προς τιμήν σας
αυτό. Και ούτε και στα χαρτιά της φαίνεται
γάμος: Ποια χαρτιά;
Άκουσε,
κοπέλλα μου, το καθήκον μού επέβαλλε να αποταθώ στις αρμόδιες πηγές, για το
ποιόν σου. Ένας ξένος άνθρωπος σπίτι
μας. Γάμο σου όμως, δεν βρήκα πουθενά.
Εννοώ,
εννοώ. Εργαζόταν εκείνη για σάς.
Γελιέσαι
Χαμαντά. Αυτή θα μείνει εδώ, για λίγο.
Πρέπει να τακτοποιηθεί μαζύ μας, πρώτα.
Δεν θα
φύγω, δεσποινίς Στεφάνου, χωρίς αυτήν: Θα φύγεις, τώρα,
Χαμαντά, μονάχος.
Θα φύγω και ‘γώ
δεσποινίς Άννα, όχι όμως, όποτε το θέλετε εσείς! Ούτε κι όπως, ακριβώς, το θέλετε. Νικήσατε.
Σάς κρατώ, όμως, και ‘γώ κάποιο χαρτί.
Χα, χα.
Η δεσποινίς Στεφάνου έχει εκκρεμείς λογαριασμούς μαζύ σου;
Φύγε, αμέσως, γιατί!...
ΜΠΑΙΝΕΙ, ΚΑΙ
Ο ΘΑΝΟΣ, ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΕΝΤΑ
Τι είναι Άννα. Πολύς θόρυβος!
Δεν, δεν, δεν είναι τίποτε, Θάνο. Με την Μαρίνα συζητούμε.
Τι συμβαίνει πάλι! Έρχομαι αμέσως!
Με σένα, θα τα πούμε, αργότερα.
Εγώ, ένα σύντροφο στην μοναξιά μου, ζητάω: Αργύρη!
Εξάδελφος;
Μα… δεν μού είπατε ποτέ...
Απουσίαζα,
αρκούντος, στο εξωτερικό: Είχα χάσει κάθε επαφή. Συναντηθήκαμε,
προχθές, τυχαία και…
Ούτε
και αυτό μού το είπατε: Δεν το θεώρησα
σημαντικό!
ΦΕΥΓΕΙ, Ο ΑΡΓΥΡΗΣ
Μα, εδώ
ήταν ο κύριος.
Α,
ναι. Ενδιαφέρον τύπος, ο εξάδελφός σας: Ο Αργύρης; Ω. Απέτυχε στην ζωή του. Υπάρχουν στίγματα στο παρελθόν του. Δεν θα μού προξενούσε ιδιαίτερη τιμή να...
Θαυμάζω την ειλικρίνειά σας.
Η
δεσποινίς Μαρίνα, νομίζω, υπερβάλει.
Όλοι έχουμε κάποιο παρελθόν.
Πράξεις, που ασφαλώς, δεν θα μάς έκαναν, πάντοτε, περήφανους. Ο κύριος Χαμαντάς μπορεί να μην είναι
υπόδειγμα κυρίου, σίγουρα, όμως, δεν είναι ο μόνος: Δεν τον κατηγορώ, απλώς, νομίζω…
Διαφέρουμε τόσο οι άνθρωποι μεταξύ μας.
Ναι. Μόνον
που δεν μπορούμε, πάντα, να γνωρίζουμε, σε τι διαφέρουμε.
ΦΕΥΓΕΙ, Η ΑΝΝΑ, ΠΑΙΖΕΙ ΠΙΑΝΟ
Η Άννα
θα σάς προτιμούσε χωρίς συγγενείς: Το βλέπω.
Την
δυσαρέστησε η επίσκεψη. Δεν θα μού ήταν
ευχάριστο να χάσετε την συμπάθεια της Άννας.
ΦΕΥΓΕΙ, Ο ΦΙΛΗΜΩΝ
Χμ. Τι ιδέα θα σχηματίσατε, πάλι, Μαρίνα, για
μένα. Δεν λέτε τίποτα;: Πώς θα μπορούσα, εγώ, να κρίνω.
Κι
όμως, έχετε κάθε δικαίωμα. Πόσα σάς είπα
χθες. Σχεδόν υπόσχεση έδωσα να μην
ξεπέσω στα μάτια σας, πολύ σύντομα. Κι
όμως, δεν πέρασαν λίγες ώρες…: Κύριε Στεφάνου. Μού δείχνετε, συχνά, υπερβολική εμπιστοσύνη. Δεν σκεφτήκατε, για μια στιγμή, πως, ίσως, να
μην την αξίζω.
Τι
θέλετε να πείτε;: Μα… απλώς, ότι όλοι, καθώς είπε πριν και η
αδελφή σας, έχουμε ελαττώματα, κάποιο παρελθόν, που…
Ε…
Εγώ περισσότερο απ’ όλους! Και δεν μού διαφεύγει, πως θα περάσατε δύσκολη
ζωή. Πως, ίσως – ίσως, αναγκαστήκατε να
προβείτε σε υποχωρήσεις. Το παρελθόν
σας, δεν με ενδιαφέρει: Και όμως.
Αυτό το παρελθόν καταδυναστεύει, ως σήμερα, και σάς.
Έχετε
δίκηο.
47:59
και
η άνοιξη δεν θάρχεται.
Θα
μάς γελάσει.
Τον
ήλιο θαποζητάς στον ουρανό για νανεβεί,
κι ο ήλιος, νανατείλει,
θα ξεχάσει»
49:00
Όχι,
όχι… Δεν θα σας κουράσω.
Ελπίζω,
ελπίζω να μην με ξεχάσετε, Μαρίνα.
Για
ποιο πράγμα;: Θα σάς πω.
Πηγαίνουμε;:
Ναι
Γεια
σου, Άννα.
Γεια
σας.
ΦΕΥΓΟΥΝ
54:38
Ευχαριστώ,
Μάρθα, πήγαινε: Ορίστε
Κάθησε.
ΚΑΘΕΤΑΙ, Η ΜΑΡΙΝΑ
Ε,
λοιπόν, κοπέλλα μου, ωφείλω να ομολογήσω, πως σε υποτίμησα. Έχεις σπάνιες ικανότητες. Μάς ξεγέλασες όλους. Κέρδισες συμπάθειες, που δεν τις αξίζεις: Προχωρείτε πολύ, Άννα.
Μού επιτρέψατε, ποτέ, να σάς ανοίξω την καρδιά μου; Να σάς μιλήσω. Με ρωτήσατε ποτέ…
Ε,
να σε ρωτήσω! Τολμάς, και μού λες, πώς
έπρεπε να σε ρωτήσω. Στιγματίζει την ζωή
σου, ένα τέτοιο παρελθόν, και το απόκρυψες!
Δεν είχες καθήκον να μιλήσεις; Δεν είχες την στοιχειώδη πρόνοια να
σκεφθείς, πώς τίποτα στον κόσμο δεν μένει κρυφό, και πως μια μέρα κάτι
απρόβλεπτο, θα μπορούσε να σε ξεσκεπάσει;: Έχετε
δίκηο.
Μιλούμε τόσο
διαφορετική γλώσσα. Μα, αν σάς ανέφερα,
τότε, κάτι, θα μού δείχνατε, αμέσως, την πόρτα, και αυτό θα ήταν το σωστό.
Πίστευα, πως,
ίσως, με τον καιρό, θα αποκτούσα την συμπάθειά σας, και τότε θα σάς μιλούσα,
όχι σαν σε φίλη, αλλά, σαν σε γυναίκα. Kι ήμουνα βέβαιη,
πως θα με καταλαβαίνατε, και θα με βοηθούσατε.
Δεν το θελήσατε,
όμως. Ήσαστε, πάντα, κλεισμένη στον εαυτό σας. Από πού να αντλήσω θάρρος;
Από
την υποχρέωση, που είχες, να σεβαστείς το σπίτι, που σού έδινε ψωμί,
Μαρίνα. Παίζουμε με τα λόγια; Διάλεξη περί φιλανθρωπίας, μού
κάνεις;: Μην παραφέρεστε, σάς παρακαλώ, μην
μού στερείται την τελευταία ελπίδα.
Το κεφάλι
μου πάει να σπάσει.
Ξαγρύπνησα,
όλην νύχτα, αποζητώντας να βρω μια λύση. Να αποφασίσω, τι θα κάνω.
Δεν είμαι
άτιμη, Άννα. Ούτε μπορεί να φταίω, αν
γεννήθηκα δειλή, και παρασύρθηκα. Μην μ’
αφήσετε, σάς ικετεύω, να κατρακυλήσω και πάλι.
Αγωνίστηκα τόσο…
Δεν
πιστεύεις, πως το παραμύθι σου είναι πολύ λίγο συγκινητικό! Πού να στηριχτώ, για να σε πιστέψω;: Είστε τόσο έξυπνη. Σάς ήταν δύσκολο, να διακρίνεται, κάτω από
τον ζήλο στην εργασία μου, όχι την ευσυνειδησία της υπαλλήλου, αλλά, την πάλη
ενός ανθρώπου να ξαναβρεί τον εαυτό του;
Τι άλλο από
την προσήλωσή μου στο καθήκον, μπορούσε να κινήσει το ενδιαφέρον του αδελφού σας
για μένα;
Μην
μιλάς γι’ αυτόν, σε παρακαλώ: Θεέ μου!
Αν
σταματούσε η συμπάθεια του ως την υπάλληλο!
Θα μπορούσα, τότε, να του μιλήσω, να τα ομολογήσω όλα!
Τόσον
καιρό κοντά του, κάποιαν ευκαιρία θα βρήκες. Γιατί δεν μίλησες;:
Μα, για τον ίδιο λόγο.
Δείλιαζα. Έτρεμα την απόλυση.
Φοβάμαι
Άννα. Τον φοβάμαι τον κόσμο, γι’ αυτό κλεινόμουν,
συνεχώς, σπίτι.
Δεν
ξέρετε! Δεν μπορείτε να ξέρετε!
Μακάρι, να
μπορούσα, να τελειώσω την ζωή μου. Δεν
έχω την δύναμη!
Πιστεύεται,
σοβαρά, πώς θα τολμούσα να σηκώσω τα μάτια μου στον αδελφό σας; Μα, τι μπορεί να είμαι εγώ;
Μια γωνιά
ζητάω και λίγο ψωμί.
ΚΛΑΙΕΙ.
Γλυκό, όμως,
ψωμί… γλυκό…
Και…
ο εξάδελφος;: Βοηθήστε με, εσείς, να σωθώ, και ξέρω, τι θα
κάνω.
Σκάνδαλο;:
Δεν είμαι τρελλή, κάτι θα βρω. Δεν
ξέρω ακόμα.
Σκούπισε
τα μάτια σου, κατεβαίνει ο Θάνος.
ΕΡΧΕΤΑΙ, Ο ΘΑΝΟΣ
ΦΕΥΓΕΙ, Ο ΦΙΛΗΜΩΝ
Καλησπέρα,
Άννα
Καλησπέρα. Γιατί μόνη; Θα αργήσει,
λίγο, ο κύριος Θάνος.
Βρήκε
την ημέρα: Τον θέλετε;
Ναι,
τον θέλω: Ασφαλώς, θα πήγατε εκεί.
Ναι,
Μαρίνα, πήγα. Είδα τον κύριο Στεργίου,
και μιλήσαμε. Τραγική, αλλά, και αστεία
μαζύ, η εξέλιξη των καταστάσεων. Παιγνίδια
που ούτε η φαντασία μας συλλαμβάνει. Όμως… πόσα παιγνίδια της ζωής, ξεπερνάνε την
φαντασία μας: Δηλαδή, το αποφασίσατε;
Το
αποφάσισα. Προσπάθησε να με αποτρέψει
απ’ την τρέλλα μου. Στο τέλος,
αναγκάστηκε να υποταχτεί. Το σχέδιο
μπήκε μπροστά, και το πρώτο ψέμμα, εδώ, κατά κάποιο τρόπο, έπιασε:
Κρίμα, πολύ κρίμα! Θάπρεπε, ίσως,
να επιμείνω ακόμα, όμως, τι θα κέρδιζα;
Δεν
υπάρχει άλλη λύση, Μαρίνα. Θα φύγω με
τον Χαμαντά. Μόνη δημιούργησα το αδιέξοδο.
Πιστεύεις,
ότι η λαχτάρα μου να ζήσω με έσπρωχναν σε ενέργειες που με έκαναν να ντρέπομαι; Κατάντησα να κοιτάζω ένοχα τον άνδρα της
αδελφής μου, χωρίς να σκεφτώ: «γιατί»;
Ματαιοδοξία, εγωϊσμός, ζήλεια; Επανάσταση
της σάρκας μου, απόγνωση; Δεν ξέρω.
Έτσι
τώρα… τολμώ να πιστέψω πως… πώς μπορούν όλα να μπουν σε κάποιον δρόμο:
Το πιστεύετε, σίγουρα;…
Σίγουρα,
όχι αυτόν που πρέπει, Μαρίνα. Όμως, πόσα
πρέπει δικαιώνονται στην ζωή μας;
Τα
βάσανα και ο αγώνας σου να λυτρωθείς, μού γίνανε παράδειγμα!: Εγώ;
Παράδειγμα!
Ναι,
ναι… Ομολογείς, πως είσαι μικρή και αδύναμη.
Κι όμως είχες το σθένος να εγκαταλείψεις το σπίτι, την καρριέρα σου, και
να τον ακολουθήσεις! Αυτό ήταν μια
επανάσταση και μια θυσία.
Μπορεί
να γελάστηκες στο τέλος! Να έφθασες στα
χείλη του γκρεμού, δεν έχει σημασία. Αυτό που κοστίζει είναι που συγκρατήθηκες.
Πως δεν υποτάχθηκες στην βία, αγωνίστηκες
με πίστη και θέληση να ξαναφτιάξεις την ζωή σου. Εσύ! Η
αδύνατη. Εγώ η δυνατή… έρεψα μες στα
ερείπια. Στα καθώς πρέπει:
Και με ποιο δικαίωμα, θα δεχθώ την δική σας θυσία; Πώς θα δημιουργήσω μια καινούργια ζωή, στηριγμένη
στην απάτη;
Δεν
είναι για την ηλικία μας, οι συναισθηματισμοί, Μαρίνα. Πολύ αργά για τύψεις. Άφησε τα όνειρα και την ελπίδα στους νέους ανθρώπους. Εκείνοι
έχουν το δικαίωμα να πιστέψουν σε χίμαιρες… Σε μια ζωή συνεπέστερη στην
ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Για μάς δεν
απόμειναν παρά συμβιβασμοί.
Θάπρεπε
να είναι ο κόσμος διαφορετικά οργανωμένος.
Μιας και δεν πλαστήκαμε απ’ την ουσία των ηρώων… ας τον δεχτούμε, όπως
είναι: Είναι αδύνατο να νοιώσετε την αγωνία μου!
Ηρέμησε,
καλή μου… ηρέμησε. Έχεις το δικαίωμα να πνίξεις κάθε αίσθημα ενοχής. Όταν με τον καιρό, ο δεσμός σας δεν θάχει,
πια, τίποτα να φοβηθεί, μπορείς να ξανοιχτείς σε μιαν εξομολόγηση, και να… γαληνέψεις
την καρδιά σου: Όμως…
Όχι,
σήμερα, όχι. Ας είναι, αυτή η αναμονή, τα
ακριβά σου λύτρα.
Κι
όσο για μένα… επιτέλους. Τώρα που η ζωή
μου τελειώνει, ας πιστέψω πως χάρηκα, έστω και για μια μέρα.
Τα
μάθατε βέβαια; Ο Θάνος;:
Ελπίζω, σε λίγο, να είναι εδώ. Τον καθυστέρησε, ένας πελάτης.
Άννα
κάθεσαι ακόμα;
Ναι
αμέσως, πατέρα. Μαρίνα, σε παρακαλώ,
έρχεσαι να με βοηθήσεις;: Ναι,
αμέσως!
ΦΕΥΓΟΥΝ, Η ΑΝΝΑ ΚΑΙ Η ΜΑΡΙΝΑ. Η ΑΝΝΑ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
