Παιδιά που όταν μεγάλωσαν
έγραψαν λογοτεχνική ιστορία. Χαμογελούν στον φακό με αθωότητα, νάζι,
αυθάδεια, πρόωρη ωριμότητα, σκανδαλιάρικη ευχαρίστηση, κρυφή γνώση.
Μερικοί (Ναμπόκοφ, Κρίστι) έζησαν ευτυχισμένα, ανέφελα παιδικά χρόνια.
Άλλοι (Καμί, Πλαθ) πέρασαν πιο βασανισμένα παιδικά χρόνια, ορφανοί και
φτωχοί. Όλοι έγιναν μύθοι.
Ζαν-Πολ Σαρτρ (1905-1980)
"Είδα τον θάνατο. Ήμουν πέντε ετών: με παραμόνευε. Το βράδυ
στριφογύριζε στο μπαλκόνι, κολλούσε τη μουσούδα του στο τζάμι, τον
έβλεπα μα δεν τολμούσα να του μιλήσω". Από την αυτοβιογραφία του Σαρτρ, "Οι λέξεις".
Τζέιμς Τζόις (1882-1941)
"Τι περιέχει ένα όνομα; Αυτό ρώταμε τον εαυτό μας ως παιδιά όταν γράφουμε το όνομα που μας λένε ότι είναι δικό μας". Από τον "Οδυσσέα". Στη φωτογραφία είναι έξι χρονών.
Τζακ Κέρουακ (1922-1969)
"Δεν ισχύει πως ξεκινάς τη ζωή σου σαν ένα γλυκό παιδί που πιστεύει στα πάντα κάτω από τη σκέπη του πατέρα του;" Από την αρχική εκδοχή του "Στο δρόμο".
Σίλβια Πλαθ (1932-1963)
"Ήμουν δέκα όταν σε έθαψαν/ Στα είκοσι, προσπάθησα να πεθάνω/ Και να γυρίσω πίσω, πίσω σε εσένα".
Στο ποίημά της, "Daddy", η Πλαθ ανακαλεί όλη την οργή και θλίψη που
βίωσε όταν έχασε τον πατέρα της σε ηλικία δέκα ετών, το πιο καθοριστικό
γεγονός της παιδικής της ηλικίας.
Βιρτζίνια Γουλφ (1882-1941)
"Αν και η μητέρα μου μού πλέκει ακόμα άσπρες κάλτσες και ποδιές και δεν είμαι παρά ένα παιδί, κι εγώ αγαπώ και μισώ".
Από το μυθιστόρημά της, "Τα κύματα". Η Γουλφ είχε ταραγμένα παιδικά
χρόνια: έχασε τον πατέρα της στα δεκατρία, μία αδελφή στα δεκαπέντε και
υπέστη σεξουαλική κακοποίηση από τους ετεροθαλείς αδελφούς της.
Σιμόν ντε Μποβουάρ (1908-1986)
"Ένα απόγευμα στο Παρίσι, συνειδητοποίησα ότι ήμουν καταδικασμένη
στον θάνατο. [...] Όταν πλησιάζει το τέλος, έλεγα, όταν είναι κανείς
τριάντα, σαράντα χρονών, κι όταν σκέπτεται "Ώστε αύριο είναι", πώς
μπορεί να το υποφέρει;" Η 14χρονη Μποβουάρ βιώνει μια επιφοίτηση,
όπως αποκαλύπτει χρόνια αργότερα στον πρώτο τόμο των Απομνημονευμάτων
της, "Αναμνήσεις μιας καθωσπρέπει κόρης". Κάποτε είχε γράψει:
"Ο ενήλικας είναι ένα παραφουσκωμένο παιδί".
Έρνεστ Χέμινγουεϊ (1899-1961)
"Ποια είναι η καλύτερη πρώιμη εκπαίδευση για έναν συγγραφέα;"
"Μια δυστυχισμένη παιδική ηλικία".
(Από άρθρο του στο Esquire).
Τζορτζ Όργουελ (1903-1950)
"Αφού μπήκα στο σχολείο St Cyprian, άρχισα να βρέχω το κρεβάτι
μου. Τότε ήμουν πια οκτώ χρονών, οπότε ήταν ένα πισωγύρισμα σε κάτι που
είχα ξεπεράσει από τεσσάρων χρονών". Ο Όργουελ περιγράφει τη
δυσάρεστη εμπειρία που βίωσε όταν μπήκε εσώκλειστος σε σχολείο. Στη
φωτογραφία, μερικών μηνών μόλις, με τη μητέρα του, Άιντα.
Φραντς Κάφκα (1883-1924)
"Είμαστε εγκαταλειμμένοι σαν παιδιά χαμένα στο δάσος. Όταν
στέκεσαι μπροστά μου και με κοιτάζεις, τι γνωρίζεις για τις λύπες μου κι
εγώ για τις δικές σου;"
Ράντγιαρντ Κίπλινγκ (1865-1936)
"Με βασάνιζε σκόπιμα - με τρόπο θρησκευτικό όσο και επιστημονικό.
Από την άλλη, με έκανε να δώσω προσοχή στα ψέματα που σύντομα κατάλαβα
πως ήταν απαραίτητο να λέω: αυτό, θεωρώ, πως είναι το θεμέλιο κάθε
λογοτεχνικής προσπάθειας". Ο Κίπλινγκ θυμάται τα χρόνια φρικτής
καταπίεσης που πέρασε στην Αγγλία με μία γκουβερνάντα, από την ηλικία
των έξι μέχρι τα δώδεκα.
Τζόζεφ Κόνραντ (1857-1924)
"Οι παιδικές μου αναμνήσεις ξεκινούν στην αυλή του Κάστρου της Βαρσοβίας".
Όταν ο Κόνραντ ήταν τεσσάρων, ο πατέρας του ήταν φυλακισμένος στο
Κάστρο, για συμμετοχή σε κίνημα κατά της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Η
οικογένεια τον επισκεπτόταν συχνά στο Κάστρο. Στη φωτογραφία είναι έξι
χρονών.
Αρθούρος Ρεμπό (1854-1891)
"Θα γίνω εισοδηματίας". Αυτό έγραφε ο Ρεμπό στα εννιά του.
Τελικά, έγινε ποιητής, τυχοδιώκτης και θρύλος. Στη φωτογραφία είναι
δώδεκα ετών, τη ημέρα της πρώτης μετάληψής του.
Τζον Στάινμπεκ (1902-1968)
"Όταν είσαι παιδί, είσαι το κέντρο των πάντων. Όλα συμβαίνουν για
χάρη σου. Οι άλλοι άνθρωποι; Δεν είναι παρά φαντάσματα που σου
παρέχονται για να τους μιλάς" . Από το "Ανατολικά της Εδέμ". Στη
φωτογραφία, ο πεντάχρονος Στάινμπεκ φροντίζει ένα πουλάρι, χρόνια πριν
γράψει το "Κόκκινο Πουλάρι".
Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ (1896-1940)
"Τρεις μήνες προτού γεννηθώ, η μητέρα μου έχασε τα άλλα δυο παιδιά της... νομίζω πως τότε ξεκίνησα να είμαι συγγραφέας".
Άλντους Χάξλεϊ (1894-1963)
"Είμαστε όλοι ιδιοφυΐες μέχρι να κλείσουμε τα δέκα".
Ρόαλντ Νταλ (1916-1990)
"Τότε ξεκίνησα να αμφιβάλλω για τη θρησκεία και ακόμα και για τον Θεό".
Ο 13χρονος Νταλ βιώνει μία κρίση πίστης όταν βλέπει τον διευθυντή του
σχολείου να δέρνει άγρια με ένα μπαστούνι έναν συμμαθητή του. Στη
φωτογραφία είναι οκτώ ετών.
Αλμπέρ Καμί (1913-1960)
"Χωρίς εσένα, χωρίς τη στοργική χείρα βοηθείας που έδωσες στο
κακόμοιρο παιδάκι που ήμουν, χωρίς τη διδασκαλία σου και το παράδειγμά
σου, τίποτε από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί". Από γράμμα που
έστειλε ο ενήλικος Καμί σε έναν δάσκαλο που είχε ως μαθητής στο Αλγέρι. Ο
Καμί έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια, φτωχός και ορφανός από πατέρα.
Άγκαθα Κρίστι (1890-1976)
"Ένα από τα πιο τυχερά πράγματα που μπορεί να σου συμβούν στη ζωή, είναι να έχεις ευτυχισμένα παιδικά χρόνια". Και η Κρίστι, κατά δική της ομολογία, είχε.
Φλάνερι Ο' Κόνορ (1925-1964)
"Σαν παιδί είχα δάχτυλα ποδιού σαν περιστεριού και μικρό πηγούνι και ήμουν μη-μου-άπτου".
Όταν η Ο' Κόνορ ήταν έξι χρονών έγινε "διάσημη", όταν προβλήθηκε στις
ΗΠΑ ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με πρωταγωνίστρια την ίδια και ένα
εκπαιδευμένο κοτοπουλάκι της.
Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ (1899-1977)
"Σκέφτομαι σαν ιδιοφυΐα, γράφω σαν διακεκριμένος συγγραφέας και μιλάω σαν παιδί".
Τσαρλς Ντίκενς (1812-1870)
"Δεν ξέχασα ποτέ, ποτέ δεν θα ξεχάσω, ποτέ δεν θα μπορέσω να
ξεχάσω πως η μητέρα μου δεν ήταν ενθουσιασμένη που θα γυρνούσα πίσω".
Όταν ο Ντίκενς ήταν δώδεκα ετών, η οικονομικά κατεστραμμένη οικογένειά
του μπόρεσε να ανακάμψει χάρη σε μια κληρονομιά. Όμως η μητέρα του
Τσαρλς δεν μετακίνησε αμέσως τον μικρό από το εργοστάσιο που δούλευε και
πίσω στο σχολείο που σπούδαζε. Ο Ντίκενς δεν τη συγχώρεσε ποτέ.
Ναι... κάποτε... ηταν κι αυτοί παιδιά!!...
Lamprini (η περιπτερούχος)
